ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Γιώργος Γεωργίου: Οι αντιφάσεις ενός cult ήρωα – Οι ατάκες του που δίχασαν

Η περίπλοκη περίπτωση ενός αθυρόστομου αφηγητή ιστοριών που είχε βιώσει την τραγωδία στην προσωπική του ζωή – Από το «ήμαρτον» και την επίθεση στον Καπουτζίδη μέχρι τον θάνατο του γιου του

Δίνοντας μια εντελώς αυθαίρετη απάντηση στο εντελώς υποθετικό ερώτημα για το εάν νοείται «αγία τετράδα» Ελλήνων αθλητικογράφων, ο Γιώργος Γεωργίου θα μπορούσε να συγκατοικεί σε ένα τέτοιο άτυπο πάνθεον με το Γιάννη Διακογιάννη, τον Φίλιππο Συρίγο και τον Γιώργο Χελάκη. Υπερβολή; Βλασφημία; Ίσως και τα δύο -ή, απλώς, η ιστορία της αθλητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Γραμμένη διαφορετικά, ανάποδα αυτή τη φορά, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας αλλά με έναν ιδιότυπο κώδικα τιμής, με αξίες της κερκίδας, του πεζοδρομίου. Και του παλιού καλού καφενείου πάνω από όλα, με τον πηχτό καπνό από τα φτηνά τσιγάρα, τις σκληρές βραχνές φωνές και τις ακόμη πιο σκληρές φανατικές απόψεις που κυκλοφορούσαν αποκλειστικά σε αυτούς τους συνοικιακούς στρατώνες μετά το στρατό, τα men’s only κλαμπ απανταχού της Ελλάδας.

Και πάνω από όλα σε ό,τι αφορά ειδικά τον ίδιον, ο Γιώργος Γεωργίου ήταν ένας από τους πλέον χαρισματικούς αφηγητές ιστοριών που εμφανίστηκαν ποτέ στην καθ’ ημάς δημόσια σφαίρα. Ο λόγος του μπορεί να θύμιζε Νίκο Τσιφόρο και Ηλία Πετρόπουλο, συχνά σαν καρικατούρα του περιθωριακού πλην ατόφια λαϊκού τύπου. Μπορεί η αθυροστομία του να προσέβαλε άσχημα -και οπωσδήποτε ασυγχώρητα- βραχύσωμους, έγχρωμους, ομοφυλόφιλους κ.λπ. αλλά το status του Γιώργου Γεωργίου χτίστηκε ακριβώς μέσα από βαρύτατα παρεξηγήσιμες εκφράσεις. Και ίσως ακριβώς επειδή έβριζε ασυστόλως -ποτέ όμως άστοχα- ο Γιώργος Γεωργίου εξάγνισε, τρόπον τινά, ακόμη και το μπινελίκι.

Ομολογουμένως πολύ συχνά η φρασεολογία του ήταν αισχρή, ηθικά κατακριτέα και οπωσδήποτε μη μεταβολίσιμη. Από την άλλη, την ίδια στιγμή ήταν σχεδόν αριστοφανικής μεγαλοφυΐας ορισμένες από τις θρυλικές παρομοιώσεις του: «Ο τύπος είναι τόσο κοντός, που του δίνεις πούρο και κάνει ‘επ’ ώμου’. Τόσο κοντός που, όταν κάθεται στο χαλάκι της πόρτας κρέμονται τα πόδια του» κ.ο.κ. Ή «μπορεί να μην έφτιαξα τα δόντια μου, αλλά τα ούλα μου είναι σαν κράσπεδα πεζοδρομίου. Σπάνε ακόμη και καρύδια» κ.λπ.

Αν ο Γιάννης Διακογιάννης έφερε στον παρεξηγημένο, στιγματισμένο σαν μπανάλ ή και κακόφημο κόσμο της μπάλας τον κοσμοπολιτισμό και την δυτική κουλτούρα, την ευρυμάθεια και την απενοχοποίηση του σπορ για χάρη ενός πιο εκλεπτυσμένου κοινού που δίσταζε να παραδεχτεί ότι παθιάζεται με τη μπάλα, ο Γιώργος Γεωργίου έκανε το αντίθετο: Ανέδειξε την αλητεία και την απλοϊκότητα, έστησε ένα ατελείωτο γλέντι για την καφενειακή υποκουλτούρα. Η ανταπόδοση που κέρδισε ήταν μεγαλειώδης: Ο Διακογιάννης έγινε στίχος, αλλά ο Γεωργίου πολλές φορές νούμερο σε επιθεώρηση, μια περσόνα άμεσα αναγνωρίσιμη παντού, τόσο γραφικός ώστε να γίνει cult hero αλλά και τόσο ευθύβολος ώστε να ξεπεράσει κατά πολύ το εξειδικευμένο βεληνεκές δράσης του, ως προς την ατομική διασημότητά του αλλά και την, απροσδόκητα υψηλή, απήχησή του στις νεότερες ηλικίες.

Δείτε περισσότερα στο: protothema.gr