Συγκλονίζει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος: Σήμερα γιορτάζω γιατί είμαι ζωντανός

Το περσινό καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολο για εμένα. Όχι γιατί είχα να κάνω κάποιο σοβαρό χειρουργείο, μια αφαίρεση χοληδόχου κύστεως ήταν, αλλά γιατί για να την κάνω έπρεπε να υποβληθω και σε τραχιοστομια… ο μεγαλύτερος μου φόβος!

Η φωνή μου ξέρετε, είναι το βασικό μου εργαλείο και αν το έχανα και αυτο τι θα έκανα; Στους συνάδελφους ιατρούς έλειπαν και τα δεδομένα, αφού στη βιβλιογραφία δεν υπήρχαν παρόμοιες αναφορές για την περίπτωση μου! Ένα καλοκαίρι το πέρασα μέσα στο φόβο, μέσα στη θλίψη ότι μετά από αυτήν την επέμβαση η ζωή μου θα τελείωνε αφού η τραχειοστομια θα ήταν μόνιμη, παρόλο τις πολλαπλές διαβεβαιώσεις των ιατρών πως μόνο παροδικό θα ήταν κάτι τέτοιο. Ο φόβος όμως ήταν κυρίαρχος περίπου για περισσότερους από 4 μήνες!

Η ημέρα του χειρουργείου δεν ήθελα να έρθει ποτέ γιατί ήθελα να είχα λίγο ακόμη ζωή ελεύθερος έστω και με αυτόν τον κυρίαρχο φόβο.

Τελικά το χειρουργείο ξεκίνησε στις 29 Αυγούστου 2023. Όλη η διάρκειά του κράτησε περίπου 9 ώρες (ναι για μια τυπική διαδικασία αφαίρεσης) γιατί υπήρξαν επιπλοκές μέσα στο χειρουργείο οι οποίες θα μπορούσαν να ήταν θανατηφόρες, αν δεν υπήρχε η εξαιρετικη ιατρική ομάδα του δημόσιου νοσοκομείου «ΛΑΙΚΟΝ».

Όταν ξύπνησα, ο φόβος είχε εξαφανιστεί και η πραγματικότητα είχε ζωντανέψει… έπρεπε να πάρω την πρώτη μου ανάσα σε μια ζωή που δεν ήθελα. Αναπνέω… μόνος μου… από το λαιμό πλέον. Πονάει όλο μου το κορμί. Ούτε που ήξερα ότι ήμουν 9 ώρες ναρκωμενος! Αναπνέω και ακούω τις πρώτες φωνές του προσωπικού. Πλέον ήταν οικείες φωνές… 4 μήνες ήταν στο πλευρό μου μιλώντας μου συνεχώς για αυτήν την ημέρα, αυτήν τη στιγμή.

Όταν είχα ξυπνήσει, ξεκίνησε η διαδικασία για να με μεταφέρουν στη Μ.Ε.Θ. που είχαν ετοιμάσει. Πριν τον ανελκυστήρα κάναμε μια στάση για να με δουν πολύ γρήγορα οι δικοί μου. Ήταν δύο άτομα. Η κοπέλα μου, που όλο αυτό το διάστημα ήταν συμπαραστατρια στο άνισο παιγνίδι της εξάλειψης του φόβου, και άλλο ένα άτομο που δε θυμάμαι. Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να σχηματίσω με τα χείλη μου ένα πεταχτό φιλί. Όλα είχαν πάει καλά και η πορεία προς τη Μονάδα είχε ξεκινήσει… Στη Μονάδα έκατσα τρία βράδια και η εμπειρία μου αυτή είναι για να γραφτεί βιβλίο, μια υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου!

Για αυτό λοιπόν σήμερα γιορτάζω… Βούτηξα μέσα στο φόβο χωρίς να ξέρω αν θα τα καταφέρω. Έκανα μια δυσκολη επιλογή, χωρίς να τη θέλω. Το μόνο που ήξερα είναι ότι προσπαθούσα να προχωρήσω και να βρεθώ ξανά στα όνειρα μου.

Σήμερα, μια τομή στο λαιμό μου μού θυμίζει το περσινό καλοκαίρι! Μια τομή στο λαιμό μου είναι εκεί για να μου υπενθυμιζει ότι ήταν η δύναμη μου τελικά και ένα αναπόσπαστο κομματι που έπρεπε να το περάσω!

Παντοτινά ευχαριστώ στον αδερφικό μου φίλο Δημήτρη Σχιζα, την κα Λαμπαδαριου, τον καθηγητή κ. Φελέκουρα , τον κ. Κουτσούμπα και τις ομάδες αυτών (ειδικευομένων και νοσηλευτικού προσωπικού), τον προσωπικό βοηθό μου Δημήτρη, αλλά και τη φίλη μου Κατερίνα Λιναρδάκου για τη μάχη που δώσανε μαζί μου. Για το ότι δεν φοβηθήκανε στιγμή! Για την υπόσχεση που μου δώσανε ότι όλα θα πάνε καλά! Και πήγανε!

Είμαι εδώ και συνεχίζω!

Αυτό δεν είναι άλλωστε η ζωή”;