Τσίπρας 2.0: Ο αμετανόητος Τσίπρας σε νέο περιτύλιγμα – Άρθρο του Αν. Γραμματέα Ε.Κ.Ο. της Ν.Δ. Γρηγόρη Σαμπάνη

Ταξίδια σε νέες, όμορφες θάλασσες, επιστροφή στην Ιθάκη, σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας, νέο πατριωτισμό και άλλα πολλά, που ίσως ακούγονται ευχάριστα σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, υπόσχεται ο… rebranded Αλέξης Τσίπρας

Του Γρηγόρη Σαμπάνη Αν. Γραμματέα Ε.Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας*

Όμως, ο «Τσίπρας 2.0» δεν είναι παρά μια πολιτική συσκευασία του «Τσίπρας 1.0», χωρίς ουσιώδη αυτοκριτική για την περίοδο 2015 – 2019 και με μοναδικό στόχο την ανακατάληψη της εξουσίας.

Η επανεμφάνιση του Τσίπρα στο πολιτικό προσκήνιο δεν συμπίπτει μόνο με τις διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, για τη δημιουργία σχημάτων που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν στις επόμενες εκλογές την πρωτοκαθεδρία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας.

Πρέπει να σημειωθεί, αν και είναι ίσως νωρίς να συζητηθεί, το γεγονός ότι η προσπάθεια ολικής επαναφοράς του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή συμπίπτει και με τις εργώδεις προσπάθειες συμφερόντων από τον χώρο των επιχειρήσεων και των ΜΜΕ να βρουν το… αντίδοτο στην πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη, που για πολλούς λόγους δεν συμβαδίζει με τις επιδιώξεις τους.

Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση, που όσο εκτυλίσσεται το σχέδιο επανατοποθέτησης Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή θα έχει και μεγαλύτερη αξία να συζητούμε.

Προς το παρόν, ας μείνουμε στα πρώτα πολιτικά δείγματα γραφής που έχει δώσει ο πρώην πρωθυπουργός, λίγο πριν την κυκλοφορία του βιβλίου του με τον τίτλο «Ιθάκη», που προορίζεται να αποκαλύψει σε όλο το εύρος της τη νέα πολιτική του φιλοσοφία, την αποτίμηση που κάνει για την περίοδο της διακυβέρνησής του και τις πολιτικές του προτάσεις για το μέλλον της χώρας.

Αμετανόητος

Το μεγάλο πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι, όπως φαίνεται από τις πρώτες του δηλώσεις (δήλωση για την παραίτησή του από τη Βουλή, συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών), ότι προσπαθεί να μιλήσει για νέα ταξίδια και νέες, όμορφες θάλασσες χωρίς να δείχνει πώς έχει πραγματικά κατανοήσει πώς η πολιτική του λίγο έλειψε να ρίξει το σκάφος της Ελλάδας στα βράχια. Χωρίς να έχει πραγματικά κατανοήσει πόση ζημιά προκάλεσε η Πρώτη Φορά Αριστερά.

Ο «Τσίπρας 2.0» δεν έχει μετανοήσει ειλικρινά για:

Την ξεδιάντροπη παραπλάνηση των Ελλήνων πολιτών με τις υποσχέσεις για σκίσιμο των μνημονίων «με ένα νόμο, ένα άρθρο», ούτε και για τις εξωπραγματικές υποσχέσεις που ενσωμάτωνε το διαβόητο, πλέον, «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

Την «ηρωική διαπραγμάτευση» του 2015, που οδήγησε σε ένα εντελώς αχρείαστο, τρίτο μνημόνιο με ακραία μέτρα λιτότητας. Είναι αδιάφορο αν ο «Τσίπρας 1.0» απλώς δεν καταλάβαινε τις παραμέτρους του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού πλαισίου, ή δεν ήθελε να τις καταλάβει, προκειμένου να φανεί συνεπής στις αρχικές, εξωπραγματικές υποσχέσεις του για σκίσιμο των μνημονίων. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά στην αδυναμία του να κατανοήσει την πραγματικότητα, μια αδυναμία που θα τον καταστήσει και πάλι επικίνδυνο για τη χώρα, αν καταφέρει να παραπλανήσει για δεύτερη φορά τους πολίτες.

Ο Τσίπρας φαίνεται να πιστεύει βαθύτατα ότι στη θητεία του την περίοδο 2015 – 2019 έσωσε τη χώρα. Ότι οδήγησε την Ελλάδα στην Ιθάκη, στην έξοδο από την περιπέτεια των μνημονίων. Δυστυχώς, ούτε σήμερα δείχνει διάθεση να αντιληφθεί τι πραγματικά έκανε.

Ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, Αλέξης Πατέλης, το περιέγραψε με μια πολύ εύστοχη μεταφορά: «Είσαι στο νοσοκομείο με σπασμένο πόδι, σου σπάνε και το χέρι, πας εντατική, σε βγάζουν και σου λένε “σε έβγαλα από την εντατική”».

Όποια και αν είναι η αλλαγή του πολιτικού περιτυλίγματος, οι πολίτες δεν πρέπει να παραπλανηθούν για δεύτερη φορά από τον Αλέξη Τσίπρα: ένας πολιτικός που βάζει τη χώρα σε επικίνδυνες περιπέτειες για να πάρει την εξουσία και εξακολουθεί να ισχυρίζεται σήμερα ανερυθρίαστα ότι έσωσε την Ελλάδα δεν παύει να είναι ένας πολιτικός επικίνδυνος για τη χώρα.

Τα όμορφα λόγια, όμορφα καίγονται…

Όσο για τις κεντρικές πολιτικές θέσεις του «Τσίπρα 2.0», ψήγματα των οποίων έχουν παρουσιασθεί στη δημόσια συζήτηση (θα πρέπει να περιμένουμε το βιβλίο του και την πλατφόρμα του νέου κόμματος για να μάθουμε περισσότερα), το βασικό τους πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ουσία (πολλοί θα συμφωνούσαν με τις γενικές διακηρύξεις), αλλά στην αξιοπιστία του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα.

Για παράδειγμα, ο Τσίπρας

• Κάνει λόγο για «σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας» για να ξανασυνδεθεί η πολιτική με την ηθική και το πολιτικό σύστημα με τους πολίτες, και να γίνει ένα «μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Θεσμικό, οικονομικό, κοινωνικό».
• Μιλάει για ρήξη με το παλιό πολιτικό σύστημα. Με τη φράση «με παλιό διαβατήριο κανένας δεν πρόκειται να περάσει στη νέα εποχή» τονίζει την ανάγκη για ριζική ανανέωση και την απόρριψη των «φθαρμένων πρακτικών» του παρελθόντος.
• Κάνει λόγο για αποστασιοποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά και για στροφή στην κοινωνία ως δύναμη ανατροπής. Λέει ότι «μόνο οι πολίτες είναι δύναμη ανατροπής και αλλαγής» και ότι σε αυτήν την «πράξη των πολλών» θέλει να αφιερώσει την ενέργειά του.
• Καταγγέλλει την κυβέρνηση Μητσοτάκη για «καθεστώς διαφθοράς» και ασκεί κριτική στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της προοδευτικής αντιπολίτευσης.
• Επαναφέρει την έννοια ενός «νέου πατριωτισμού» που ξεπερνά τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς και αφορά τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και την καταπολέμηση της διαφθοράς.

Αυτές οι όμορφες διακηρύξεις, όμορφα… καίγονται στη συνείδηση των πολιτών που δεν πάσχουν από αμνησία και δεν ξεχνούν πώς ακριβώς πολιτεύθηκε η «Πρώτη Φορά Αριστερά» του Τσίπρα. Με την κυνική προσπάθεια να ελέγξει τα ΜΜΕ, τα παραδικαστικά συστήματα που προορίζονταν να «τελειώσουν» τους πολιτικούς του αντιπάλους με στημένα κατηγορητήρια, αλλά και με την εξοντωτική φορολόγηση της μεσαίας τάξης και όχι, βεβαίως, του μεγάλου πλούτου.

Ο Τσίπρας μιλάει για «παλιά διαβατήρια» με τα οποία δεν μπορείς να περάσεις στη νέα πολιτική εποχή, αναφερόμενος στους άλλους. Θα ήταν σκόπιμο να κοίταζε λίγο τον καθρέφτη και το δικό του, παλιό διαβατήριο.

Ένας πολιτικός που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον παλιό, κακό του εαυτό, ένας πολιτικός που επιμένει να προσπαθεί να πείσει ότι οι μαύρες σελίδες που έγραψε στην ελληνική ιστορία είναι, στην πραγματικότητα, ένας θρίαμβος σωτηρίας της πατρίδας, ένας πολιτικός που προσπαθεί να «πακετάρει» τον λαϊκισμό σε δήθεν σύγχρονο, κεντρώο χαρτί περιτυλίγματος, δεν παύει να είναι ένας επικίνδυνος πολιτικός για την Ελλάδα.

*Οικονομολόγος, πρώην στέλεχος τραπεζών