Το βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη «Στον ίδιο δρόμο» (Εκδόσεις Πατάκη) δεν είναι μόνο μια πολιτική αυτοβιογραφία ούτε απλώς μια εξιστόρηση της μεγάλης επιτυχίας του, της εξάρθρωσης της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Είναι, βέβαια, και αυτά, αλλά πίσω από το κυρίως αφήγημα ξετυλίγεται και η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Και γίνεται φανερό γιατί ένας άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά του Χρυσοχοΐδη κατάφερε να φτάσει στην καρδιά της τρομοκρατίας στην Ελλάδα: Από εργασιομανία, δίψα για πρόοδο και ντροπή.

Χρειαζόταν ένα ξεχωριστό ήθος, σαν αυτό που καλλιεργήθηκε στις σκληρές συνθήκες ζωής των προσφύγων γονιών του και το οποίο σήμερα αν δεν έχει πλήρως χαθεί, είναι δυσεύρετο.

Τα περιγράφει όλα ο ίδιος με μεγάλη ακρίβεια, σχεδόν αποστασιοποιημένος από αυτά που τον έπλασαν και τον σημάδεψαν. Τη γέννηση του στο Νησί, ένα χωριό στα σύνορα Ημαθίας – Πέλλας, ένα από τα περίπου τριάντα τα οποία χτίστηκαν πέριξ του Βάλτου, όπως αποκαλούσαν οι ντόπιοι τη λίμνη των Γιαννιτσών, που αποξηράνθηκε την περίοδο 1928-1932. Ένα «νησί» χωρίς λίμνη, όπως γράφει, και επιπλέον ένα προσφυγοχώρι, οι κάτοικοι του οποίου δεν απέφυγαν την αντιπαλότητα με τους γηγενείς, τους «αυτόχθονες Μακεδόνες». Επίσης, ένα χωριό με καταπληκτικό χωροταξικό σχέδιο, σχεδιασμένο από τους Γάλλους κατά την αποξήρανση της λίμνης.

Η σκληρή δουλειά στα χωράφια

Το κύριο χαρακτηριστικό του πατέρα του, θυμάται, ήταν η αφοσίωση στη δουλειά, την οποία θεωρούσε το πρώτιστο καθήκον ενός οικογενειάρχη. «Μάθαμε, εγώ και ο αδελφός μου, ότι πάνω από όλα στη ζωή είναι η σκληρή δουλειά, που για εμάς ήταν η δουλειά στη γη».

Δείτε περισσότερα στο: tovima.gr