Πέθανε ξαφνικά ο αγαπημένος μας Βαγγέλης ιδιοκτήτης του ψητοπωλείου΄΄το Γνήσιο 1965΄΄

Ο αγαπημένος μας κυρ Βαγγέλης ιδιοκτήτης του ιστορικού ψητοπωλείου, πέθανε πρίν λίγες μέρες προδομένος από την καρδιά του σε ηλικία 74 ετών.

Ο Άγιος Δημήτριος, έμεινε φτωχότερος από εικόνες της παράδοσης και της κουλτούρας του καθώς το θρυλικό του σουβλάκι έγινε γνωστό σε όλη την Αθήνα!!

Μεγάλη θλίψη για όλους τους Μπραχαμιώτες, αλλά και για εμάς τους 50αρηδες που μεγαλώσαμε με το σουβλάκι του κυρ Βαγγέλη που θυμόμασταν πάντα με νοσταλγία το ΄΄Αμερικάνικο σουβλάκι΄΄ το σουβλάκι χωρίς κρέας όπως το είχε ονομάσει.

Η κηδεία του κυρ Βαγγέλη θα γίνει την θα γίνει αύριο Τρίτη 14 Μαρτίου στις 12.30, στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως, στο Γ’ Νεκροταφείο της Νίκαιας.

Το ξακουστό σουβλάκι του Βαγγέλη στο Μπραχάμι (Άρθρο στο koutipandoras.gr)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ακόμη το Μπραχάμι λεγόταν Μπραχάμι και όχι Αγιος Δημήτριος, θυμάμαι τα παιδιά να το σκάνε ομαδικά από τις γειτονιές τα απογεύματα για να κατέβουν στην Αγίου Δημητρίου, την κεντρική λεωφόρο της περιοχής, να φάνε το θρυλικό σουβλάκι του Βαγγέλη Τσάλα.

Για να φτάσουν ως εκεί περνούσαν από τις γειτονιές με τα χαμηλά σπίτια και τις αυλές με τις λεμονιές, διέσχιζαν το ρέμα της Πικροδάφνης, που τότε ήταν γεμάτο βατράχια και πουλιά, και έκοβαν δρόμο μέσα από τα απερίφραχτα οικόπεδα με τα αγριόχορτα στα οποία αρκετά χρόνια αργότερα θα ύψωναν οι κατασκευαστές πολυκατοικίες με τζάκια. Καθόμουν έξω από το μαγαζί με το σουβλάκι στο χέρι και χάζευα τον Βαγγέλη να δουλεύει. Στο παιδικό μυαλό μου η όλη διαδικασία έπαιρνε κινηματογραφικές διαστάσεις, μια και μου φαινόταν ότι φυσιογνωμικά έμοιαζε με δίδυμο αδερφό του Κλιντ Ιστγουντ.

Είχα να τον δω καιρό όταν του τηλεφώνησα για να του κλείσω ραντεβού. Γνωριζόμαστε μια ζωή ολόκληρη και στην ουσία δεν ήξερα σχεδόν τίποτε για εκείνον. Πέρασα ένα μεσημέρι από το μαγαζί και καθίσαμε να μου τα πει.

«Γεννήθηκα στους Παραμερίτες του Αλιβερίου. Από εκεί ξεκίνησα. Μόλις έβγαλα το δημοτικό ήρθα στην Αθήνα. Εμεινα μαζί με έναν συμπέθερό μου στην πλατεία Βάθη, σε μια γκαρσονιέρα ξύλινη. Ησυχα ήταν εκεί, φτώχεια μεγάλη είχαμε όμως. Θυμάμαι τότε που ήρθε από το χωριό η μάνα μου και μου έφερε ένα καρβέλι ψωμί και μια βαριά κουρελού για να μην κρυώνω. Ανησυχούσαν για μένα. Είχα και έναν δάσκαλο στο σχολείο, τον Σκαρλή, που είχε έρθει και αυτός κάποια στιγμή στην Αθήνα να δει αν ζούσα καλά.

Ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός σερβιτόρου στο “Ελληνικόν” στην Ομόνοια. Το καλύτερο εστιατόριο ήταν αυτό τότε. Μέχρι ο Καραμανλής έτρωγε εκεί. Μετά, γύρω στο 1972-73, έπιασα δουλειά στη “Λιβαδειά” με τα σουβλάκια, στη συμβολή Γλάδστωνος και Κάνιγγος. Ξέρεις πόσα σουβλάκια πουλάγαμε τη μέρα; Τέσσερις χιλιάδες κομμάτια, ξυλάκι καλαμάκι, χειροποίητο. Περνάγανε το κρέας με το χέρι. Ωραίες εποχές. Εκεί δούλεψα γύρω στα επτά χρόνια.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο koutipandoras.gr